ممنوعیت ورود به کانادا به خاطر مشکلات پزشکی

این نوشته در تاریخ اول ژانویه 2012 میلادی برابر 11 دی ماه 1390 نوشته شده است.


معالجه بیماربنا بر قوانین مهاجرتی کانادا تنها افرادی به عنوان مهاجر یا برای حضور موقت به کانادا پذیرفته می شوند که به این کشور ممنوع الورود نباشند. به طور معمول یک فرد بنا به هر یک از دلایل زیر ممکن است به کانادا ممنوع الورود باشد [لینک]:

  • مسایل ا..م.ن.. ی.ت..ی مثلا عضویت در گروه های ت..ر.و..ر..ی.س.ت…. ی
  • زیر پا گذاشتن ح.ق.و.ق ب… ش. ر
  • ارتکاب به جرایم سنگین
  • ارتکاب به سایر جرایم
  • عضویت در گروه های خلافکار
  • مشکلات مربوط به سلامت جسمانی
  • مسایل مالی
  • دروغگویی یا پنهان کردن واقعیت [اطلاعات بیشتر]
  • در تضاد بودن شرایط متقاضی با قانون مهاجرت کانادا معروف به IRPA
  • ممنوع الورود بودن همراهان متقاضی
  • در تضاد بودن شرایط متقاضی با مسایلی که در آیین نامه های مهاجرت به کانادا نظیر IRPR مطرح شده است

برای آشنایی بیشتر با مسایل ممنوعیت ورود به نوشته زیر مراجعه فرمایید:

همان طور که در بالا آمد یکی از علل ممنوعیت ورود، به خاطر مسایل پزشکی و سلامت فرد است. سلامت یک فرد به طور معمول به دو دلیل موجب ممنوعیت ورود شدن وی به کانادا می شود:

  1. وضعیت جسمانی فرد سلامت جامعه کانادا را به خطر می اندازد (مثلا فرد متقاضی از بیماری سل فعال Active Tuberculosis رنج می برد).
  2. وضعیت جسمانی فرد متقاضی به گونه ایست که هزینه ای سنگین بر نظام درمانی یا خدمات پزشکی کانادا تحمیل خواهد کرد.

اگر متقاضی با مشکلات گروه اول مواجه باشد تا زمان رفع این مشکلات از ورود وی به کانادا ممانعت به عمل خواهد آمد (در موارد خاص ممکن است به وی مجوز ورود مشروط بدهند به شرط آنکه تحت نظارت باشد. از جمله می توان به سل غیر فعال Inactive Tuberculosis اشاره کرد).  در مورد گروه دوم می توان افراد را به سه دسته تقسیم کرد.

  1. افرادی که توسط همسرشان به کانادا اسپانسر شده اند یا کسانی که تقاضای پ.ن.ا.ه…ن.د.. گ.ی آنها پذیرفته شده است یا افرادی که هزینه های درمانی آنها از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها کمتر است.
  2. کسانی که هزینه های آنها مستقیماً نظام درمانی (نظیر هزینه های بیمارستان، پزشک و …) را تحت تأثیر قرار می دهد و این هزینه ها از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها بیشتر است.
  3. کسانی که بخشی از هزینه های آنها مستقیماً به نظام درمانی مربوط نمی شود و برای مثال نیاز به کمک گرفتن از یک پرستار در محل منزلشان دارند یا اینکه نیاز به فیزیوتراپی دارند.

دسته اول به خاطر هزینه های پزشکی به مشکل نمی خورند و به کانادا ممنوع الورود نیستند. دسته دوم متأسفانه به کانادا ممنوع الورود هستند. برای آنکه با شرایط دسته سوم آشنا شویم لازم است کمی درباره نظام پزشکی کانادا توضیح بدهم. نظام پزشکی رایگان کانادا Universal Health Care نظامی است که تحت آن بخش قابل توجهی از نیازهای درمانی افراد پوشش داده می شود. این نظام که در اقدامی هماهنگ بین استان ها و دولت فدرال شکل می گیرد هزینه هایی نظیر ویزیت پزشک، بستری شدن در بیمارستان، عمل های جراحی و غیره را به جای کانادایی ها می پردازد. البته تشریح ریز مواردی که پوشش داده می شوند و نمی شوند پیچیده و از استانی به استان دیگر متفاوت است؛ ولی به طور کلی می توان انتظار داشت که همه موارد مرتبط با سلامت افراد تحت پوشش باشد.

نکته مهم اینجاست که بجز بعضی از استان ها اگر موردی باشد که تحت پوشش نظام دولتی باشد شما حق ندارید از جیب خودتان بابتش پولی پرداخت کنید. به عبارت دیگر این خدمات برای فقیر و غنی رایگان است و این طور نیست که یک نفر پول پرداخت کند و خارج از صف به وضعیتش رسیدگی شود. نفس این تصمیم قانونی بر این است که افراد پولدار نتوانند خدمات بهتر را به خودشان اختصاص بدهند. اینکه آیا این ادعا صحت دارد یا خیر خود بحثی جداگانه می طلبد که از حوصله این نوشته خارج است.

از سوی دیگر پاره ای خدمات هستند که به طور پیش فرض هزینه های آنها توسط دولت پرداخت نمی شود ولی ممکن است در شرایط خاص این کار به وقوع بپیوندد. مثلا اگر وضعیت مالی فرد در شرایط خاصی باشد یا به دلیل نوع بیماری اش، هزینه های فیزیوتراپی وی پرداخته شود (نظر به اینکه ریز قوانین در استان های مختلف متفاوت است ممکن است مثال فیزیوتراپی شامل همه استان ها نشود). در  چنین وضعیتی اگر فرد قادر و مایل باشد که هزینه هایش را خود بپردازد نیاز و اجباری به استفاده از کمکهای دولت نیست. به این دسته از خدمات Social Services یا خدمات اجتماعی هم گفته می شود.

با توجه به توضیحات فوق در دسته سوم اگر بخشی از نیازهای فرد اجباری باشد و بخشی از آن اختیاری (یعنی هزینه ها را خود فرد بتواند پرداخت کند) در آن صورت اگر آن فرد نشان دهد که هم مایل است و هم قادر به پرداخت هزینه هاست، بخش هزینه های اختیاری را از کل هزینه هایی که به عهده وی است کم می کنند. اگر هزینه های باقیمانده (یعنی آنهایی که به اجبار توسط دولت پرداخته می شود) از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها کمتر باشد در آن صورت فرد مذکور به کانادا ممنوع الورود نیست. در غیر این صورت این فرد ممنوع الورود محسوب خواهد شد.

میزان هزینه متوسط و طول صرف هزینه

دو سوال مهم این است که میزان عددی هزینه متوسط چیست و طول زمانی که باید متعهد به پرداخت آن باشید چند سال است؟ اخیراً اداره مهاجرت کانادا دستورالعملی صادر کرده است که طی آن هزینه متوسط Excessive Demand Treshold را برابر 6141 دلار کانادا در سال برآورد می کند [لینک]. همچنین طول تعهد را به طور معمول 5 سال در نظر می گیرد. به عبارت دیگر اگر فرد تعهد کند که مایل و قادر به پرداخت هزینه های “خدمات اجتماعی” خود است و مبالغ باقیمانده که به دوش دولت کانادا می ماند برای یک دوره پنج ساله کمتر از 30750 دلار کانادا باشد، آن فرد به کانادا ممنوع الورود نخواهد بود. در موارد خاص ممکن است از فرد تعهد بیشتر از 5 ساله و به طور معمول حداکثر 10 ساله بگیرند.

من در مورد موکلین خود از نزدیک مسأله را تحت نظر دارم و اگر شرایط خاص پزشکی داشته باشند هنگام ارسال مدارک ایشان را راهنمایی می کنم که مدارکی تهیه و ارائه کنند که ثابت کند از این حیث مشکلی نیست و خدای نکرده به خاطر مسایل پزشکی ممنوع الورود نشوند. شما خواننده عزیز هم دقت بفرمایید که گرچه در ظاهر، مهاجرت به کانادا در قبال پر کردن یک سری فرم و ارائه یک سری مدارک انجام می شود پشت همه این فرم ها و لیست مدارک انبوهی قوانین، آئین نامه ها، تصمیمات دادگاه های کانادایی و دستورالعمل های اداره مهاجرت نهفته است.

در خاتمه چند نکته را متذکر می شوم.

برای همگی آرزوی موفقیت دارم.

علیرضا پارسای

نوشته های دیگر:

فرم ارزیابی مهاجرت به کانادا

سلب مسؤولیت و کپی رایت

ثبت نام در خبرنامه وب سایت

نصب رایگان تولبار “مهاجران کانادا”

نوشته های مرتبط

از سرگیری پذیرش پرونده در گروه خوداشتغالی فدرال

جولای 30, 2022

تسهیلات ویژه دولت کانادا برای ایرانیان حاضر در این کشور

فوریه 24, 2023

نحوه عزل وکیل یا مشاور مهاجرت

اکتبر 28, 2022

قرعه کشی شماره 233 اکسپرس انتری

اکتبر 17, 2022

برنامه های مربوط به والدین و پدر بزرگ/ مادر بزرگ ها

اکتبر 14, 2022

فرم ارزیابی رایگان ما را با هر زبانی که می خواهید پر کنید!

علیرضا پارسای

علیرضا پارسای مشاور رسمی مهاجرت به کانادا (در اصطلاح مرسوم وکیل یا کارشناس مهاجرت) است. وی مدیر شرکت مهاجرتی پارسای مستقر در مرکز تجاری شهر تورنتو کانادا (در کنار شرکت هایی همچون گوگل) و استاد رشته مشاوره مهاجرت در کالج اشتون شهر ونکوور است. علیرضا پارسای دارای مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه یورکویل کانادا، مدرک مشاوره مهاجرت از کالج هامبر کانادا و مدرک کارشناسی مهندسی مکانیک از دانشگاه صنعتی شریف است. علیرضا پارسای با بیش از هفت سال سابقه در زمینه مشاوره مهاجرت، عضو رسمی شورای قانون گذار مشاوران مهاجرت کانادا و عضو طلایی انجمن مشاوران حرفه ای مهاجرت کانادا می باشد. مشتریان مهاجرتی وی تا کنون ساکن یا شهروند بیش از 35 کشور جهان بوده اند. از لحاظ تعداد بیشتر مشتریان وی شهروندان کشور انگلیس و ایران هستند. علیرضا پارسای سالهاست که درباره مهاجرت به کانادا قلم می زند و تا کنون صدها مقاله از وی در این خصوص در وب سایت ها و مجلات و روزنامه های کانادایی انتشار یافته است. وی در کسوت مشاوره مهاجرت در خدمت متقاضیانی است که به یکی از زبان های فارسی یا انگلیسی تسلط کافی دارند و متقاضی ویزا، مهاجرت فدرال یا استانی (بجز استان کبک) یا شهروندی کانادا هستند. برای مشاهده فهرست خدمات وی و شرکت خدمات مهاجرتی پارسای اینجا کلیک کنید.